Ik lig met Nellie en de kinderen aan de mooiste kant van ’t huis, doch ook aan de meest kwetsbare en daarom bepraat ik, welke hulp in geval van nood geboden kan worden. Maar dat we er vannacht opnieuw goed van af zijn gekoomen, is niet tegen te spreken. Voortdurend sloegen de granaten in, 3 maal zeer dicht in de nabijheid. Ik ben niet op geweest, hoewel zeer op mijn qui-vive om bij ’t eerste onheil te kunnen handelen. Men is hier van meening, dat het onverantwoordelijk is geweest, dat we op bed gebleven zijn. ’t Is angstig geweest inderdaad, hoewel bidden en nog eens bidden veel rust gaf. Maar vermindert het gevaar, wanneer ik met 4 slapende kinderen opblijf? Zoolang ’t bij de dicht bij ons liggende Duitschers nog geen alarm is, maak ik met de kinderen nog geen paniekstemming. ’t Is daarom niet uitgesloten, dat ik misschien ooit te laat kom, maar bidden geeft vertrouwen en dan zal ik ’t beschouwen als O.L.Heer’s wil. Bespaar me dan zelfverwijten, Lieve Heer. We vernemen al gauw, dat het deze nacht in ’t dorp ontzettend is geweest en er opnieuw heel veel beschadigd is. Frans liet goede berichten overbrengen. De telefooncentrale bij ’t postkantoor is door de Duitschers opgeblazen. Bij Mar. Scheepens op de Bestscheweg is voor ’t huis weer ’n munitieauto in brand geschoten, gelukkig zonder verdere ongelukken. In Best, d.w.z. onder de
geëvacueerden op de Piekenhoek, zijn weer 4 slachtoffers van een inslaande granaat: 1 vrouw en 3 kinderen. En van ’t front vernemen we, dat de Engelschen bij Millingen over de Duitsche grens gegaan zijn, dat het Engelsche hoofdleger bij Reusel en Arendonk is. We geven ons zelf dus nog weinig bevrijdingskansen. Intusschen vliegen weer massa’s verkenners heen en weer. ’t Vliegveld bij Eindhoven zou weer in gebruik zijn genomen, door de geheele bevolking is dat in 3 dagen tijd klaargemaakt. Af en toe horen we artilleriegeschut. De soldaten bij ons repareeren en probeeren een mitrailleur onder geweldig veel lawaai. De kinderen wennen al heel goed aan de knallen en blijven rustig. ’t Is voor Moeder Kemps wel eens een puzzle om 22 hongerige monden en magen te vullen. Maar we hebben ’t best onder haar vleugels. ’s Middags komt Frans bij ons kijken. Wij zijn blij elkaar en de kinderen weer te zien. Hij geeft ons moed met te zeggen, dat het zoo nog wel een maand kan blijven ! Maar nieuws heeft hij ook niet. In ieder geval schijnt onder de troep, die op ’t Sportpark en in huis is, discipline en orde te zijn. Tot nu toe vermist hij nog niets. Na enkel uurtjes gaat hij weer; ’t was een zeer welkome afwisseling. ’t Is bijna geen oorlog meer!! Schieten hooren we alleen nog maar veraf in de richting Boxtel en Tilburg. Alleen de vliegtuigen getuigen nog van groote activiteit. ’s Avonds meenen enkelen, dat er tanks over de weg Best-Boxtel rijden. Als ik ga luisteren, hooren we niets meer.
